Na de lunch met Cisteller brengt Sergi ons naar het station, van waar we naar Madrid treinen. Eenmaal aangekomen sluiten we de dag af met een etentje bij wijnbar Berria, waar we ons tegoed doen aan oude Rioja; we zijn hier ook om te leren. A Pie de Tierra staat er ook op de kaart staat!
Fris en fruitig vertrekken we de volgende ochtend met gierende airco naar Aitor en David, die nerveus zijn ons te ontvangen, omdat ze hun beheersing van de Engelse taal onvoldoende achten, zo appen ze ons. Nergens voor nodig! De Garnachagabbers vullen elkaar geweldig aan, en met Rob’s beste Spaans komen we een heel eind. Deze bescheidenheid is tekenend voor het duo, die mij in voorkomen doen denken aan Iniesta en Pedro van FC Barcelona, maar dat heb ik ze maar niet gezegd.
We werpen een blik op de rechttoerechtaan kelder in het oude landhuis en vertrekken voor een ronde door de wijngaarden, waar we de nieuwe jaargangen gaan proeven. De eerste wijngaarden, voor Fuerza Bruta, liggen direct voor de deur. Op het oog stelt het niet zo veel voor, ik ken mensen met een grotere tuin. Toch zijn de oude bushvines prachtig. Ver uit elkaar en dicht bij de grond, met genoeg blad om de druifjes niet te laten verschroeien door de koperen ploert die op deze ochtend al rake klappen uitdeelt. Fuerza Bruta, dus.
Na een korte rit stappen we achterin David’s Jeep, die ons hobbeldebobbel naar de wijngaard voor Ronca de Mazalba brengt, de schaarse topwijn waarvan de voor ons bestemde flessen van de vorige jaargang van de vrachtwagen zijn gevallen. Per post hebben we alsnog 2 flessen ontvangen, die we maar voor eigen gebruik hebben ingezet. Wat een wijn.
In de wijngaard proeven we de nieuwe jaargang en die is zoals we hem kennen: dat moet terroir zijn. Mineraal, ijzer, hoeken, energie, verleidelijk en dat vrolijke A Pie de Tierra fruit. Een collectieve glimlach maakt zich van ons meester en doorbreekt enige taalbarrière. We kunnen alleen maar jubelen en juichen voor dit tiki-taka wijnmaken. Terroirvoorzet inkoppen. David kan een compliment ontvangen en straalt van trots. Hij wijdt met emotionele gebaren uit over hun missie, Aitor knikt instemmend. Wij ook. Conclusie: deze jongens makenwijn van uitzonderlijke verfijning, fris en elegant, met sjeu. El Surco wordt dit jaar nog lekkerder en de rest was al zó lekker en blijft dat ook. De Koninklijke: A Pie de Tierra.
Dit is een blog van Cave de l'Est. Vind je het leuk om content over wijn en terroir ook op je eigen website te delen? Neem contact met ons op voor een samenwerking! Lees alle andere blogs!
